Andrzej Rosiewicz, ikona polskiej muzyki rozrywkowej, od dekad jest stałym punktem na mapie polskiej sceny muzycznej. Przez wiele lat tworzy niezapomniane melodie i porywa publiczność swoim niepowtarzalnym stylem.
Spis treści
Kariera estradowa w okresie PRL-u
Rosiewicz to jedno z najbardziej rozpoznawalnych nazwisk na polskiej scenie muzycznej; oznaka niepowtarzalnej, chwytliwej muzyki i talentu. Urodzony 1 czerwca 1944 roku w Warszawie Andrzej Rosiewicz na dobre rozpoczął swoją karierę na początku lat 60. XX wieku, jednak występował już jako dziecko, w 1953 roku. Właśnie wtedy zaczęła się jego współpraca z Zespołem Pieśni i Tańca „Dzieci Warszawy”, która trwała do 1964 roku. Lata 60. to okres studiów i występów w warszawskich klubach jazzowych i restauracjach. W latach 1963–1965 współtworzył zespół „Pesymiści”. Kolejne lata (1967–1968) upłynęły pod znakiem współpracy z formacją jazzową Old Timers.
W międzyczasie ukończył Wydział Melioracji Wodnych na SGGW w Warszawie. Nie zapominał jednak o swojej muzycznej pasji – przez pięć lat uczęszczał do szkoły muzycznej na śpiew solowy. Umiejętności rozwijał i prezentował na różnych scenach, m.in. w Klubie Studenckim Politechniki Warszawskiej „Stodoła”.
Rok 1971, 1974 i 1977 to udział w festiwalu Jazz Jamboree. Wykonywanie utworu „Samba wanna blues” przyniosło mu nagrodę Komitetu ds. Radia i Telewizji na 10. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1972 roku. Wykonał utwór „Czterdzieści lat minęło…” z czołówki serialu „Czterdziestolatek”, skomponowany przez Jerzego Matuszkiewicza.
Muzyczne zaangażowanie w działalność „Solidarności”
Po powstaniu „Solidarności” w jego dorobku pojawiły się piosenki takie jak „Chłopcy radarowcy”, „Pytasz mnie” oraz utwory dostępne w tamtym czasie jedynie na amatorskich kasetach z koncertów. Wśród nich znalazły się piosenki wykonywane na Festiwalu Piosenki Prawdziwej w Gdańsku, takie jak „Propaganda sukcesu”, „Chcemy prawdy”, „Książeczka wojskowa” i „Wincenty Kalemba” (znana także jako „Pieśń o zachodnich bankierach”, „Graj, cyganie graj”).
W 1980 roku otrzymał nagrodę za wykonanie utworu „Najwięcej witaminy” w konkursie „Premier” na 18. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Jego twórczość stała się symbolem etosu pierwszej Solidarności oraz stanu wojennego – okresu, kiedy jego piosenki były identyfikowane jako głos antykomunistycznej opozycji.
W 1988 roku zaśpiewał piosenkę Andrzeja Korzyńskiego „Halo ptaki” do filmu „Pan Kleks w kosmosie”, a w 1993 roku utwór „Dwadzieścia lat minęło…” w serialu „Czterdziestolatek. 20 lat później”. Miał okazję wystąpić na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze.
W 1988 roku zaśpiewał piosenkę o pierestrojce i Michale Gorbaczowie zatytułowaną „Wieje wiosna ze wschodu”. Na początku lat 90. próbował odzyskać swoją pozycję na scenie muzycznej, tworząc utwory w gatunku disco polo, wśród których do najpopularniejszych należą „Poleczka pałeczka” i „Disko Rżysko”. W 1993 roku napisał utwór „Telefon z Belwederu” opowiadający o zerwaniu przyjaźni z Lechem Wałęsą.
Swoją przyszłą żonę Andrzej Rosiewicz poznał w 1994 roku na konkursie piękności, choć – jak wspominał – nie startowała ona w wyborach. Wybranka artysty jest od niego młodsza o 23 lata. Po trzech latach związku Rosiewicz poślubił swoją narzeczoną. Dzieci Iwony i Andrzeja Rosiewiczów także zajęły się muzyką. Matką chrzestną jednego z synów była Violetta Villas.
Późniejsze zaangażowanie artystyczne i polityczne
Na początku XXI wieku śpiewał o osiągnięciach polskich sportowców, takich jak Adam Małysz, Jerzy Dudek czy Otylia Jędrzejczak. W 2001 roku przedstawił propozycję programu „40 lat + VAT” ówczesnej dyrektor TVP 2 Ninie Terentiew, ale nie została ona przyjęta.
Dołączył do Unii Polityki Realnej i próbował sił w wyborach do Parlamentu Europejskiego, ale bez powodzenia. Później współpracował z Prawem i Sprawiedliwością, dla której skomponował i wykonał kilka piosenek podczas zjazdów partyjnych. Na swoim koncie ma również utwory takie jak „Jak Gwiazda w noc czarną”, którym podziękował Andrzejowi Gwieździe i Annie Walentynowicz za ich wkład w obalenie komunizmu.
W 2008 roku wydał płytę „Orła mi żal”, zawierającą utwory o Janie Pawle II i Baracku Obamie. W 2009, tuż przed wyborami do Parlamentu Europejskiego, nagrał piosenkę „Eurowybory”, satyrycznie przedstawiającą kampanię wyborczą oraz pracę europosłów.
Czasem można go zobaczyć na antenie Telewizji Polskiej. W 2009 roku wystąpił w specjalnym wydaniu programu „Jaka to melodia?”, w którym otrzymał Medal im. Fryderyka Chopina. Ten sam medal otrzymał również Edward Hulewicz.
W 2014 roku kandydował bezskutecznie w wyborach do Sejmiku Województwa Mazowieckiego. W 2019 roku starał się o miejsce w Parlamencie Europejskim, ale bez powodzenia.
Ważne nagrody i wyróżnienia
Andrzej Rosiewicz został niejednokrotnie doceniony na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Pierwszą otrzymał w 1972 roku za piosenkę „Samba wanna blues”. Następne wyróżnienie przypadło mu w 1975 roku, kiedy to przyznano mu nagrodę specjalną. Rok później, w 1976, został nagrodzony za utwór „Zenek blues”, a w 1980 za przebój „Najwięcej witaminy”.
W 1979 roku uhonorowano go Srebrnym Krzyżem Zasługi. Kolejne wyjątkowe wyróżnienie, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyszło w roku 2000.
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2015 roku przyznało mu Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” za zasługi dla kultury polskiej.
Polecamy również artykuły Ewa Demarczyk – „Czarny Anioł” polskiej piosenki i Marek Grechuta – artysta ocalony od zapomnienia.
Źródło zdjęć:
Fot. główne: autorstwa Radosława Czarneckiego – Own work, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=53088169,
Fot. 1: autorstwa Jarosława Rolanda Kruka / Wikipedia, licencja: CC-BY-SA-3.0,
Fot. 2: autorstwa Radosława Czarneckiego – Praca własna, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=53088168.
Miłosz Magrzyk
Jestem absolwentem Wyższej Szkoły Finansów i Zarządzania w Białymstoku, na kierunku ekonomia. Od kilku lat tworzę treści dla mediów online. Przygodę z dziennikarstwem rozpocząłem od pracy w lokalnym, miejskim portalu internetowym w Ostrowi Mazowieckiej – stolicy powiatu ostrowskiego na Mazowszu. Dziś piszę m.in. dla Bezprawnika.pl, Biotechnologii.pl i portalu Just Transiton Magazine. Wolny czas spędzam na przeglądaniu YouTube’a w poszukiwaniu ciekawostek o świecie zarówno dawnym, jak i współczesnym. Chętnie sięgam również po dobrą książkę – tak kryminał, jak i literaturę faktu.