W filmie „Club Zero” przedstawiono historię grupy uczniów z prestiżowej szkoły, którzy pod wpływem charyzmatycznej nauczycielki (w tej roli Mia Wasikowska) podejmują wyzwanie, które mogłoby wydawać się wzięte wprost z filmu grozy. Nauczycielka przedstawia im koncepcję klubu, do którego wstęp mają jedynie ci, którzy ograniczają jedzenie do absolutnego minimum, aż w końcu zupełnie z niego rezygnują.
Spis treści
Historia w innej konwencji
Filmy o obsesji często opowiadają historię namiętnej miłości, która z czasem przekształca się w miłość obsesyjną, burząc po drodze perfekcyjny świat bohaterów. W takich opowieściach miłość od pierwszego wejrzenia może przybrać formę fatalnego zauroczenia, jeśli kobieta albo mężczyzna nie potrafią odnaleźć równowagi między uczuciem a zdrowym rozsądkiem.
W rezultacie obsesja kobiety lub mężczyzny wobec ukochanej osoby może doprowadzić do niebezpiecznych sytuacji, w których granica między miłością a chorą miłością staje się coraz bardziej niejasna. Na gruncie zarówno zawodowym, jak i osobistym, życie bohaterów filmu zaczyna się rozpadać, gdy obsesja przeradza się w działania, które mogą doprowadzić do tragedii.
W filmach często przedstawiana jest historia, w której zauroczenie przeradza się w obsesję, niszcząc życie zarówno obiektu uczuć, jak i samej kobiety, która nie potrafi pogodzić się z utratą kontroli nad swoim życiem. Ta przemiana pokazuje, jak cienka granica dzieli zdrowe uczucie od destrukcyjnej obsesji. Obsesyjna miłość, obsesja namiętności może mieć fatalne skutki. „Club Zero” to także opowieść o obsesji, ale na przekór konwencji nieutrzymana w duchu opowieści o tradycyjnie rozumianej toksycznej miłości.
Władza nad życiem – filozofia buddyjska
W tym filmie nauczycielka przekonuje swoich uczniów, że mają pełną kontrolę nad swoim życiem i ciałem. Przekazuje im, że drogą do sukcesu są koncentracja, dyscyplina i ciągła praca nad sobą. Jej słowa, inspirowane filozofią buddyjską, zostają przekazane w przyjazny sposób, z uśmiechem, co sprawia, że uczniowie chłoną je z entuzjazmem. Co więcej, te poglądy zaczynają przyciągać również innych nauczycieli i rodziców.
Niestety z czasem okazuje, się, że zaprezentowane podejście prowadzi w mentalną przepaść. Groźnie robi się zwłaszcza wtedy, gdy nauczycielka przedstawia słuchaczom koncepcję klubu, ze wstępem zarezerwowanym wyłącznie dla osób, które ograniczą jedzenie do absolutnego minimum, aż w końcu zupełnie z niego rezygnują.
Kontrowersje i podziały
Reakcje na film były podzielone, szczególnie po jego pokazach na festiwalach w Cannes i na Festiwalu Nowe Horyzonty. Niektórzy krytycy zarzucali twórcom, że nieświadomie promują zaburzenia odżywiania, wyśmiewają praktykę uważności (mindfulness) i kpią z ruchów ekologicznych. Wskazywano również na to, że film przedstawia młodzież jako bezwolne marionetki, ślepo podążające za wątpliwymi ideami, pozbawione emocji. Krytykowano chłodny ton produkcji oraz kompozycję kadrów.
Obsesja na punkcie ideałów
W kinematografii często spotykamy się z dziełami, które za pomocą przerysowania rzeczywistości starają się uchwycić jej istotę. W omawianym filmie reżyser wykorzystuje groteskę, aby zilustrować paradoksy naszych czasów. Zwraca uwagę na każdy detal – od ascetycznych, niemalże klinicznych przestrzeni, po intensywne kolory strojów postaci, co ma odzwierciedlać wewnętrzny świat bohaterów rozumiany jako dążenie do perfekcji.
Film, który pojawił się w kinach 16 lutego, nie ogranicza się do tematu zaburzeń odżywiania. To głębsza opowieść o obsesyjnym dążeniu do ideałów, które może zatruć zarówno nasze życie osobiste, jak i społeczne. Ukazuje, jak łatwo ulec wpływom osób obiecujących nam prostą drogę do szczęścia, często zniekształcając przy tym wartościowe idee. Ta produkcja rzuca światło na rolę rodziców, którzy niekiedy zbyt wiele oczekują od swoich dzieci i przenoszą na nich ciężar własnych niespełnionych marzeń.
Fot. materiały prasowe
Miłosz Magrzyk
Jestem absolwentem Wyższej Szkoły Finansów i Zarządzania w Białymstoku, na kierunku ekonomia. Od kilku lat tworzę treści dla mediów online. Przygodę z dziennikarstwem rozpocząłem od pracy w lokalnym, miejskim portalu internetowym w Ostrowi Mazowieckiej – stolicy powiatu ostrowskiego na Mazowszu. Dziś piszę m.in. dla Bezprawnika.pl, Biotechnologii.pl i portalu Just Transiton Magazine. Wolny czas spędzam na przeglądaniu YouTube’a w poszukiwaniu ciekawostek o świecie zarówno dawnym, jak i współczesnym. Chętnie sięgam również po dobrą książkę – tak kryminał, jak i literaturę faktu.