Nauka języków obcych to fascynujące, ale często wymagające zadanie. Szczególnie w przypadku najtrudniejszych języków świata, których gramatyka, słownictwo i wymowa są wyjątkowo skomplikowane. Oto nasza lista najtrudniejszych języków świata – ranking dla każdego, kto myśli o nauce nietypowego języka po 50-tce.
Co charakteryzuje najtrudniejsze języki na świecie?
Bardzo trudno w jednoznaczny sposób wskazać absolutnie najtrudniejszy język na świecie. W ocenie poziomu skomplikowania poszczególnych języków trzeba wziąć pod uwagę przede wszystkim:
- zasady gramatyki,
- reguły pisowni i alfabet,
- zasób słownictwa,
- dźwięki w wymowie,
- kontekst społeczny.
Jednak choć te elementy ułatwiają wybór, to nadal nie pozwalają jasno stwierdzić, że mamy jeden, konkretny, najtrudniejszy język świata. Sporo zależy od indywidualnych odczuć ludzi z różnych zakątków globu i tego, czym charakteryzuje się ich język ojczysty. Dla jednych najtrudniejszy będzie język mandaryński, dla drugich język grecki, a dla innych język polski. Jeżeli chodzi o opinie na temat naszego języka ojczystego, język polski należy do grupy języków słowiańskich i rzeczywiście wiele osób rozpatruje go jako jeden z najtrudniejszych języków świata. Głównie ze względu na rozbudowaną gramatykę i kilka pobocznych elementów, jak szeleszcząca wymowa. Zbiór zasad gramatycznych panujących w języku polskim okazuje się o wiele trudniejszy od tych w języku francuskim, niemieckim czy w porównaniu z językiem angielskim. Pośród języków złożonych z alfabetu łacińskiego można rozpatrywać go jako najtrudniejszy język. Tyle że względem języków azjatyckich język polski wcale nie przeraża aż tak znacznie.
Interesuje Cię edukacja seniora? Przeczytaj inne artykuły z tej kategorii!
Niektóre języki są bardzo trudne z różnych powodów. Jeden z głównych czynników to gramatyka – skomplikowane struktury zdaniowe, duża liczba czasów i form gramatycznych skutecznie zniechęcają niejednego ucznia. Dobry przykład stanowią języki aglutynacyjne, takie jak fiński czy węgierski. W nich pojedyncze słowo ma wiele przyrostków zmieniających jego znaczenie. Ogromnym wyzwaniem dla obcokrajowców bywają tony, chociażby chińskim (mandaryńskim) czy wietnamskim. One również całkowicie zmieniają znaczenie danego słowa, co wymaga niezwykłej precyzji w wymowie.
Warto przeczytać:
Najtrudniejsze języki świata. Ciężko się ich nauczyć!
Nauka języków obcych to fascynujące, ale często wymagające zadanie. Szczególnie w przypadku najtrudniejszych języków świata, których gramatyka, słownictwo i wymowa są…
W najtrudniejszych językach świata problemy sprawia też pisownia i alfabet. Między innymi japoński korzysta z aż trzech odmiennych systemów pisma – kanji, hiragana oraz katakana. Podobnie języki z innym alfabetem niż łaciński, jak arabski czy rosyjski, okazują się ciężkie z powodu zupełnie nowego zestawu znaków do opanowania. Nie zapominajmy także o słownictwie. Istnieją języki o zdecydowanie większym zasobie słów i idiomatyzmów w porównaniu do języka polskiego. Jednocześnie kultura i kontekst społeczny wpływają na użycie języka, szczególnie w językach o bogatej tradycji literackiej i sformalizowanym charakterze. Warto wykorzystać czas wolny na emeryturze jako nowy początek i rzucić sobie wyzwanie – naukę wybranego języka obcego.
WKRÓTCE
Znajdź pracę
Otwórz nowy rozdział
Najtrudniejszych języków warto uczyć się w każdym wieku
Nauka najtrudniejszych języków świata zniechęca już od samego początku. Poznanie nawet podstawowych reguł okazuje się ciężkie, bo zawiła gramatyka, liczne słownictwo i zupełnie obcy zestaw liter. inny niż alfabet łaciński, to elementy, które trzeba ćwiczyć codziennie, przynajmniej po kilka godzin. Jednak mimo wszystko warto podjąć się tego zadania, również wtedy, gdy nie nauczymy się w pełni danego języka. Najtrudniejsze języki świata doskonale ćwiczą dla mózg, szczególnie po 50. roku życia – u silversów i seniorów. Regularne angażowanie się w skomplikowane zadania intelektualne poprawia funkcje poznawcze i opóźnia objawy demencji. Można zapisać się na kurs indywidualny, grupowy albo korzystać z aplikacji.
Ponadto trudny język otwiera nowe możliwości kulturalne. Zrozumiemy i docenimy literaturę, muzykę, filmy oraz tradycje krajów odległych od Polski, zupełnie odmiennych od państw europejskich. To wzbogaca życie, a także prowadzi do głębokich, autentycznych kontaktów międzyludzkich. Dla osób 50+ nauka języka to również sposób na pozostanie aktywnym społecznie. Na kursach językowych lub w klubach dyskusyjnych łatwiej poznać nowych ludzi, pełnych pasji. Wreszcie podróże dają więcej satysfakcji, gdy porozumiewamy się z mieszkańcami w ich własnym języku, choćby tylko w prostych konwersacjach.
Lista najtrudniejszych języków świata
Każda lista najtrudniejszych języków świata jest subiektywna. Nie da się obiektywnie ocenić poziomu skomplikowania wszystkich sposobów porozumiewania się ludzi na całym globie. Z tego względu nasz ranking najtrudniejszych języków świata należy traktować jako ciekawostkę. Niemniej jednak języki wymienione przez nas znajdują się w większości podobnych zestawień, jakie znajdziecie w sieci lub opracowaniach naukowych, zatem coś musi w tym być.
Warto przeczytać:
Najtrudniejsze języki świata. Ciężko się ich nauczyć!
Nauka języków obcych to fascynujące, ale często wymagające zadanie. Szczególnie w przypadku najtrudniejszych języków świata, których gramatyka, słownictwo i wymowa są…
Najtrudniejsze języki świata to:
- chiński (mandaryński) – znany z tonalności i skomplikowanego systemu pisma, często uznawany za najtrudniejszy język na świecie;
- arabski – cechuje go skomplikowana gramatyka, różne dialekty i wyjątkowy system pisma;
- japoński – korzysta z kilku systemów pisma i charakteryzuje go trudna gramatyka z licznymi formami honoryfikacyjnymi;
- koreański – choć alfabet Hangul jest logiczny i stosunkowo prosty do nauczenia się, koreańska gramatyka i system honoryfikacyjny czynią ten język trudnym do opanowania;
- węgierski – język aglutynacyjny z wyjątkowo ciężką gramatyką, w której jedno słowo ma wiele przyrostków zmieniających jego znaczenie;
- fiński – inny język aglutynacyjny z trudną gramatyką i złożonymi odmianami słów, wyraźnie różny od wszystkich języków europejskich;
- islandzki – zawiera archaiczne struktury gramatyczne oraz skomplikowane odmiany rzeczowników i czasowników.
Właśnie te języki uznawane są za zdecydowanie najtrudniejsze. W porównaniu do nich język angielski, niemiecki czy polski to tak naprawdę igraszka.
Język chiński (mandaryński)
Język chiński (mandaryński) jest oficjalnym językiem Chin i to najbardziej rozpowszechniony ze wszystkich języków. Językiem chińskim mówi nawet miliard ludzi, choć nie mamy dokładnych danych. To język tonalny, w którym znaczenie słowa zmienia się diametralnie w zależności od intonacji. Mandaryński obejmuje cztery główne tony, a każdy z nich nadaje odmienną wartość semantyczną identycznym sylabom. Pismo chińskie składa się z tysięcy znaków, gdzie każdy z nich reprezentuje jedną sylabę i przyjmuje unikalne znaczenie. Totalny brak związku między pisownią a wymową sprawia, że nauka czytania i pisania wymaga zapamiętania wielu znaków.
Gramatyka mandaryńskiego, podobnie jak w innych językach azjatyckich, znacznie różni się od struktur gramatycznych języków indoeuropejskich. Brak fleksji, czyli zmiany formy słów w stosunku do ich funkcji gramatycznej, oraz stosowanie partykuł aspektowych zamiast czasów gramatycznych, to tylko główne elementy związane ze skomplikowaną gramatyką tego języka. Wymowa w języku mandaryńskim również stanowi wyzwanie, ponieważ istnieją w nim dźwięki nieobecne w innych językach, a różnice między nimi są często subtelne.
Język arabski
Arabski jest oficjalnym językiem w 22 krajach i to jeden z najstarszych języków świata. Jego historia sięga co najmniej VI wieku, a korzenie wywodzą się z Półwyspu Arabskiego. Używany przez ponad 300 milionów ludzi wyróżnia się zarówno bogatą kulturą literacką, jak i skomplikowaną strukturą gramatyczną. Charakteryzuje się unikalnym systemem pisma, opartym na alfabecie składającym się z 28 liter. Pisze się go od prawej do lewej strony, co stanowi wyzwanie dla Europejczyków. Również brak samogłosek w piśmie, domyślnie interpretowanych przez czytającego, utrudnia poprawne odczytywanie tekstu.
Fonetyka języka arabskiego obejmuje dźwięki, które nie występują w wielu innych językach – np. głoski gardłowe. Gramatyka arabska zawiera wiele niuansów. Odmiana czasowników odbywa się według liczby, rodzaju i osoby, a istnieje sporo form czasowników i każda ma swoje odrębne zastosowanie. Ponadto arabskie rzeczowniki i przymiotniki cechuje bogata morfologia, zmieniająca się w zależności od funkcji w zdaniu. Na dodatek problem sprawia mnogość dialektów. Standardowy arabski występuje obecnie najczęściej, ale na różnych terenach poszczególnych państw dominują wzajemnie niezrozumiałe dialekty regionalne.
Język japoński
Japoński to jeden z najbardziej skomplikowanych języków na świecie. Na jego wyjątkowość wpływa wiele czynników, ale jednym z najważniejszych elementów jest system pisma. Język japoński korzysta z trzech różnych systemów: kanji, hiragany i katakany. Kanji to znaki chińskiego pochodzenia, które mają różne znaczenia i wymowy w zależności od kontekstu. Nauka kanji zajmuje dużo czasu i wymaga zapamiętania tysięcy znaków. Hiragana i katakana to sylabariusze, które służą do zapisu rodzimego słownictwa oraz zapożyczeń z innych języków. Choć same w sobie są prostsze, ich użycie w kontekście kanji wymaga dużej biegłości.
Struktura zdań w języku japońskim różni się znacznie od języków europejskich. Typowy szyk zdania to podmiot-dopełnienie-orzeczenie, co stanowi częściową odwrotność typowej struktury w językach indoeuropejskich. Ponadto japoński używa partykuł określających rolę poszczególnych elementów zdania. Japoński ma wiele poziomów formalności i grzeczności, zmieniających się w zależności od relacji między rozmówcami, ich statusu społecznego, wieku oraz sytuacji. Stosowanie odpowiedniego stylu językowego wymaga nie tylko znajomości gramatyki, ale także zrozumienia kultury i kontekstu społecznego. Złożoność języka japońskiego wynika również z licznych homofonów – słów brzmiących identycznie, ale mających różne znaczenia.
Język koreański
Język koreański, używany przede wszystkim w Korei Południowej i Północnej, stanowi ogromne wyzwanie dla lingwistów i osób uczących się go na całym świecie. Jednym z najważniejszych elementów języka koreańskiego jest jego gramatyka. Standardowa składnia koreańska zachowuje elastyczność, a czasowniki umieszcza się zazwyczaj na końcu zdania. Jednocześnie koreańskie odmienia się w zależności od poziomu formalności oraz kontekstu społecznego – podobnie jak w japońskim. Koreański posługuje się kilkoma wyjątkowymi dźwiękami, w tym zbitkami spółgłoskowymi oraz unikalnymi brzmieniami, niespotykanymi nigdzie indziej.
Znaki Hangul w alfabecie koreańskim uznaje się za jedno z najgenialniejszych pism na świecie ze względu na logikę i prostotę. Mimo to, opanowanie pisania i czytania w języku koreańskim wymaga znacznego wysiłku, zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę różnice między językiem literackim a potocznym oraz różnorodność dialektów. Koreańska kultura, głęboko zakorzeniona w tradycji i etykiecie, również wpływa na trudności w nauce języka. Znajomość kontekstów kulturowych okazuje się niezbędna do poprawnej komunikacji.
Język węgierski
Węgierski z rodziny języków ugrofińskich jest językiem urzędowym Węgier i jednym z najtrudniejszych do nauki na świecie. Jego skomplikowana struktura gramatyczna, bogactwo form oraz brak pokrewieństwa z większością innych języków europejskich sprawiają, że przyswojenie go stanowi wyzwanie nawet dla doświadczonych poliglotów. Do głównych problemów w nauce węgierskiego należy jego morfologia aglutynacyjna. W przeciwieństwie do języków indoeuropejskich, węgierski nie korzysta z przyimków, lecz zamiast tego dodaje końcówki do rdzeni wyrazów, tworząc długie, skomplikowane formy. Jedno słowo węgierskie może zawierać informacje o czasie, liczbie, osobie oraz przypadku, co w innych językach wymagałoby całego wyrażenia lub nawet zdania.
Węgierski ma również niezwykle rozbudowany system przypadków. Podczas gdy języki takie jak polski obejmują siedem przypadków, węgierski posiada ich aż osiemnaście. Każdy z tych przypadków znajduje specyficzne zastosowanie i formę, co wymaga zapamiętania licznych końcówek i zasad ich użycia. Fonetyka węgierskiego też przyczynia się do trudności w nauce. Język ten charakteryzuje się obecnością długich i krótkich samogłosek, całkowicie zmieniających znaczenie słowa. Nie można też zapomnieć o słownictwie. Ze względu na odmienną historię i brak bliskich pokrewieństw z innymi językami europejskimi, węgierskie słownictwo w dużej mierze zachowuje unikalność.
Język fiński
Język iński, podobnie jak węgierski, należy do grupy języków ugrofińskich i jest językiem urzędowym w Finlandii oraz jednym z oficjalnych języków Unii Europejskiej. Posiada około pięciu milionów rodzimych użytkowników, głównie w Finlandii, ale również w mniejszym stopniu w Szwecji i Estonii. Język ten wyróżnia się swoją unikalną strukturą gramatyczną i fonologiczną, co czyni go jednym z najtrudniejszych do opanowania dla osób, które nie miały z nim wcześniejszego kontaktu. Największe wyzwanie to aglutynacyjna natura języka fińskiego. Różne funkcje gramatyczne realizuje się poprzez dodawanie końcówek do rdzeni wyrazów. W praktyce prowadzi to do skomplikowanych konstrukcji słownych, ponieważ jedno słowo pełni funkcję całego zdania.
Fiński cechuje również brak rodzajników, zarówno określonych, jak i nieokreślonych, co stanowi dodatkową trudność dla osób przyzwyczajonych do języków takich jak angielski, francuski czy niemiecki. Kontekst i porządek wyrazów w zdaniu często decydują o znaczeniu wypowiedzi. Fonetyka fińskiego nie należy do najłatwiejszych. Język fiński obejmuje aż 15 przypadków gramatycznych, a także harmonie wokaliczne, skutkujące koniecznością doboru samogłosek w zależności od pozostałych elementów słowa. Ponadto fiński wykorzystuje długie i krótkie samogłoski oraz spółgłoski o odmiennych znaczeniach w poszczególnych słowach.
Język islandzki
Język islandzki to fascynujący przykład języka, który mimo upływu wieków zachował swoje starodawne cechy. Wywodzący się z grupy języków germańskich, szczególnie z północnogermańskiego, islandzki jest blisko spokrewniony z językiem staronordyckim. To sprawia, że współczesny Islandczyk może czytać średniowieczne sagi bez większych problemów. Jeden z najbardziej charakterystycznych elementów islandzkiego stanowi jego złożona gramatyka. Składa się z czterech przypadków gramatycznych: mianownika, dopełniacza, celownika i biernika, a także z trzech rodzajów gramatycznych: męskiego, żeńskiego i nijakiego. Odmiana czasowników i rzeczowników przez formy gramatyczne oraz obecność licznych wyjątków utrudniają naukę.
Islandzki słynie również z trudnej wymowy. Jego fonetyka zawiera dźwięki, które nie występują w wielu innych językach, a także specyficzne kombinacje liter, sprawiające trudności nawet doświadczonym językoznawcom. Ponadto islandzki korzysta z bardzo bogatej morfologii słowotwórczej. Nowe słowa często powstają przez złożenie istniejących elementów w nowe kombinacje. Naukę komplikuje mała liczba osób posługujących się językiem islandzkim na świecie, co ogranicza okazję do praktykowania regularnie. Na dodatek ze względu na małą liczbę zapożyczeń z innych języków, w islandzkim często brakuje znajomych słów.
Z wykształcenia inżynier, z zamiłowania człowiek od treści w sieci. Głową w Internecie, sercem w górach – Beskidzie Wyspowym, z którego pochodzi. W Seniore odpowiedzialny za projekty skierowane do osób 50+. Wierzy, że życiem można się cieszyć każdego dnia, bez względu na wiek.
-
Kategoria:Edukacja
-
Data publikacji:2 czerwca, 2024
-
Ostatnia aktualizacja:20 gru 2024